معنی خدای بین در لغت نامه دهخدا

خدابین. آنکه خدای بین است. آنکه در امور توجه بخدای دارد. دیندار. آنکه بیک چشم زدن غافل از خدای نباشد. مقابل خودبین:، وآن کس کو نیست خویشتن بین، معصوم خدای بین شمارش.، خاقانی.، نظر خدای بینان ز سر هوا نباشد، سفر نیازمندان ز سر خطا نباشد.، سعدی (طیبات).، - امثال:، هیچ خودبین خدای بین نبود. (یادداشت بخط مؤلف)

معنی خدای بین - جستجوی لغت در جدول جو

خدای بین

لغت نامه دهخدا

خدای بین

فرهنگ لغت هوشیار

ادای دین

پس دادن دینی که بر عهدۀ شخص است

فرهنگ فارسی عمید

خدای بینی

(خُ)

عمل خدابین. توجه بخدای. دینداری. تقوی ̍. پرهیزگاری. مقابل خودبینی

لغت نامه دهخدا

خدای دان

(بُ زُ فَ)

خدادان. خدای شناس. عارف. پیرو احکام خدا. (یادداشت بخط مؤلف) :
اگر خدای پرستی تو خلق را مپرست
خدای دانی خلق خدای را مآزار.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

خواب بین

(تُ مَ / مِ زَ دَ / دِ)

خواب بیننده. رؤیابیننده. آنکه خواب می بیند:
زآنکه انسان در غنا طاغی شود
همچو پیل خواب بین یاغی شود.
مولوی

لغت نامه دهخدا

خال بین

(مَ / مِ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ)

آنکه بنگریستن خال پوست بدن فال گوید مثل فال بین و کف بین، حازی

لغت نامه دهخدا

رای بین

(کَ بَ تَ / تِ)

رای بیننده، هوشیار، هوشمند:
بپرسید مر زال را موبدی
از آن تیزهش رای بین بخردی،
فردوسی

لغت نامه دهخدا

خدابین

(بَ گَ دَ / دِ)

آنکه در کارها به خدا توجه دارد. متوجه بحق. مقابل خودبین. خداشناس:
مبین در خود که خودبین را نظر نیست
خدابین شو که خود دیدن هنر نیست.
نظامی.
خدابین شو که پیش اهل بینش
تنک باشد حجاب آفرینش.
نظامی.
- امثال:
هیچ خودبین خدابین نبود

لغت نامه دهخدا